Υπήρξε μια περίοδο στη ζωή σου

όπου χρειαζόσουν τα πάντα

για να είσαι στο τίποτα μιας

κοινωνικής εκτίμησης.

Ξαφνικά πόνταρες τα πάντα

στο απολύτως τίποτα και

ως αποτέλεσμα της κίνησης

αυτής πήρες πίσω τον εαυτό σου.

Ήταν η πρώτη φορά που η ολότητα

σου ήταν τόσο φανταστική σε μέγεθος

που για να ανταποκριθείς απέναντι

σε αυτή την “ευλογία”

υιοθέτησες μια συμπεριφορά

μόνιμης δοτικότητας.

Τότε ήταν που για πρώτη φορά

“είδες” πως ο κόσμος μας δεν

πρόκειται γίνει φανταστικός

αν κάθε Άνθρωπος δεν γίνει

σπορέας της φανταστικότητας

του, στο χωράφι μιας καθημερινότητας

που έχει ανάγκη να αντικαταστήσει το

σκιάχτρο του φόβου με το χαμόγελο

του Χριστού.

Το δικό σου τίποτα είναι τα πάντα

για τους (συν)ανθρώπους σου.

Αυτό το τίποτα είναι που όλοι

επιδιώκουν άσκοπα να αγοράσουν.