Όταν κάποιος γελά αφήνεται σε μια παρόρμηση χαράς.

Ακριβώς το ίδιο συμβαίνει με το κλάμα.

Πρόκειται  για ένα  είδος  κύματος, που ο άνθρωπος ακολουθεί τη πορεία  του, πάνω στη σανίδα της στιγμής.

Εκεί στο σημείο  αυτό, στάσου για λίγο.

Πάνω στη σανίδα αυτή να στέκεσαι και να θυμάσαι  πως το κύμα αφορά  μια συγκεκριμένη χρονική περίοδο και μια ένταση, που θα περάσει.

Αν κάτι αλλάζει, αν κάτι αξίζει, αν κάτι είναι ανελίσσει, πηγάζει από την μόνιμη ενθύμηση αυτών των στιγμών που τις ζεις πάνω στη σανίδα.

Ακόμη και αν πέσεις, υπάρχει ή θα υπάρξει άλλη σανίδα.

Αυτή τη σανίδα καλείσαι να μάθεις να εκτιμάς, και το σύμπαν θα λειτουργεί ως ωκεανός για να σε βοηθήσει να γίνεις Φανταστικός  σε αυτό.

Τιμή σε εσένα που βρίσκεσαι εδώ.